Mooi Yosimite National Park

Hiep Hiep Hoera Henk de Vries is jarig.
Hoe lekker een bos kan geuren hebben we op de campground in Mariposa kunnen ruiken. Een nagenoeg overdoses aan mooie natuur hoge bomen en veel vogels. Woody Woodpecker hebben we hier op de campground al kunnen zien en horen. Enerzijds door het uitlachende gekwetter en anderzijds door het hakketakken op bomen. Ook een blauwe voor mij niet thuis te brengen variant van de spechten-familie, een prachtig parmantige vogel met een strakke Elvis-kuif op zijn kopje. Het is weer een nieuwe dag met nieuwe belevenissen. Naast de coyote die gisteren reeds te zien is geweest is tot nu toe weinig groter wild tevoorschijn gekomen. Wel zijn er verse sporen op de3 campground van hoefdieren, ik neem aan dat de Mule Deer hiervoor verantwoordelijk is vanwege het formaat van de hoefafdruk. Vanmorgen willen we het Yosemite National Park gaan bezichtigen. Voordat we op weg gaan moet nog wat proviand worden ingeslagen want zonder water en vers brood kan de dag niet beginnen. Samen met Elsbeth maar om 8 uur naar de kampwinkel gelopen, blijkt in deze omgeving de winkel niet om 7:30 maar pas om 8:30 open te gaan. Geen probleem want we hebben vakantie en bij het zwembad staan gezellige setjes stoelen en tafels.
Op weg naar Yosemite wilden we via de south entrance het park ingaan om direct uit te komen bij Mariposa Grove. Hier staan de grootste dikste hoogste Sequoia bomen en dat willen we toch even controleren. In het park aangekomen, het is er bijzonder druk, kunnen we direct rechts af naar de Mariposa Grove. Hier worden we even tegen gehouden om de RV te laten opmeten. Precies de maximale lengte die naar boven mag. Anders waren we tot een lagere parkeerplaats veroordeeld. Bij Mariposa Grove aangekomen, eigenlijk al een mijl ervoor zagen we de mega bomen staan, tussen normale dennenbomen van zo’n 80-100 meter hoog mastodonten van enorme omvang en hoogte. Op de parking aangekomen waren er slecht een paar plaatsen waar onze RV kon staan. Dus parkeren en laten staan. Bij en op de parking een tiental van de kenmerkende rode stammen met een diameter van zo’n drie-vier meter, hoog reikend naar de blauwe lucht. Takken zo dik als de stam van buurman dennenboom. Maar wat blijkt uit de borden, o zo kwetsbaar. De wortels van deze reuzen gaan niet dieper dan 4 voet de grond in, snel rekenend is dat maximaal 1,20 meter. Dus van de 100 meter hoogte is slechts één meter onder de grond. Daarentegen is het wortelstelsel wel erg breed en dus kwetsbaar. Samen met Wil, de kinderen wilden liever in de RV blijven, een tramtour gemaakt. Tijdens het wachten op de tram, eigenlijk een propaan gestookte vrachtwagen met een aanhanger vol openluchtstoeltjes, werden we door bomen met terroristische gedachten aangevallen. Op nog geen meter van ons vielen twee 40-50 cm grote dennenappels van 1,5 kilo het stuk tegen de grond, je zou het maar op je hoofd krijgen. Wij dachten meteen dat zijn de dennenappels van de Sequoia boom vlak bij ons. Maar nee werd ons uitgelegd, de dennenappels van de Sequoia zijn slecht 8-10 cm groot en kunnen er tot 20 jaar overdoen voor het zaad wordt losgelaten, enerzijds met behulp van de Golden-mantled ground squirrel of door en eitje van een speciaal insect. Het voortplantingmechanisme van de reuzen gaat dus maar met een klein dingetje:). De tramtour gaat langs de meest opmerkelijke Sequoia –s van het park zoals o.a. The Grizzle Bear tree, Tunneltree, The telescoop tree. De tocht van 1:15 was inderdaad een die onvergetelijk is voor ons, bij een van de bomen graasden drie grote edelherten . Verder komen woorden tekort, foto’s moeten hierin bijspringen.
Ondertussen is het al verder in de middag geworden als we de parkeerplaats weer verlaten, nu op weg naar de Yosemite Valley. Bij aanvang van de weg stond keurig een bord dat er de eerste 35 mijl (zo’n 50 Km) niet mocht worden ingehaald. Dit was onze kans :). Via een zeer bochtige weg die voor een groot deel van asfalt was ontdaan, kwamen we van 6000 voet op ongeveer 2000 voet bij het dal van de Merced River . mooi groen dal met een rivier die soms woeste stroomversnelling dan weer een rustig tot zwempartijen uitnodigende rust uitstraalde.
Na een tunnel te zijn uitgekomen moest er iets bijzonders aan de hand zijn, veel mensen die opgewonden staan te kijken en te wijzen. Hier moesten ook wij het onze van weten, dus spontaan een parkeerplaats opgereden, was al vol maar kon nog voller:). De reden was duidelijk, het aanzicht van het dal veranderde volledig, grote granieten bergketens stijgen vele honderden meters nagenoeg loodrecht vanuit het dal in een majestueuze grootsheid met als grootste blikvanger Gacier Dome, en aan de voorkant opvallend platte berg met een bolle rug. Eveneens een grote blikvanger is een waterval, maar dan ook een echte van honderden meters hoogte denderde het water in vrije val het dal in. Slechts enigszins gehinderd door de forse zijwind werd ook dit water toegevoegd aan de breder wordende Merced River. Na nog een stop voor deze prachtige waterval vervolgden we de weg door het dal, Opvallend is wel dat Yosemite een park is dat veel meer commercieel is gemaakt dan de andere door ons bezochte parken, tenminste in het voor verkeer opengestelde deel, hetgeen nog geen 5% van het parkoppervlakte uitmaakt. Na nog een tiental mijl te hebben gereden wederom een juweeltje van een waterval, bijna net zo bruisend en hoog als de voorgaande, maar de vrije val werd halverwege gebroken door een uitstekende rotsformatie. Hierdoor leken er drie watervallen te ontstaan. Ondertussen waren we ook gekomen aan het einde van het inhaalverbod, dus treuzelen leverde geen files achter ons meer op:). Via een brug over de rivier naar de andere zijde van het dal weer in omgekeerde richting langs de rivier. Als laatste van deze tocht staat de Big Oak road op ons programma met een prachtig uitzicht over de High Sierra Meadows. Vanuit het dal 2000 voet moest in korte tijd 5500 voet worden gehaald. Dit ging via een panoramisch prachtig gebied met een foto-stop voor weer een kleine waterval. Vlak voor we aankomen bij het beschreven mooie gebied kregen we het grote bord met de vertaalde tekst “Pas op recent bosbrand, let op! gevaarlijke voorwerpen op de weg” , ja ja die Amerikanen maken hele gedichten op hun verkeersborden.
Inderdaad was het eerst zo mooi beschreven gebied gedegradeerd tot een zwart geblakerde, door intense hitte vaak volledig verbrande, bomen bedekte berghellingen. Ook hier liet de natuur zijn merkwaardigheden zien. Tussen de zwarte staven van boomstammen bleken kleine oases van natuur gespaard van het vuur. Net als in Flagstaff zal de natuur zich hier ook wel weer herstellen, maar de brochure van Yosemite over dit gebied zal toch tijdelijk herschreven moeten worden.
Op de terugweg van het park naar Mariposa, kwamen we nog een opmerkelijke situatie tegen. Een complete berghellin was naar beneden gekomen en had de weg naast de rivier volledig bedolven onder zoveel puin en rotsen dat zelfs de Amerikanen een andere oplossing dan opruimen moesten kiezen. Gelukkig beschikte het Amerikaanse leger over nog wat mecano dat kunstig door de army in elkaar werk gesleuteld tot twee complete eenbaans Baily bruggen die over de rivier zijn gelegd. Een paar stoplichten en wat asfalt op de andere oever en het probleem is opgelost.
’s Avonds in Mariposa, een idyllisch stadje, heerlijk Mexicaans gegeten. Op de terugweg naar de campground bedachten we dat we ook de volgende dag nog een plek moesten hebben. Besloten werd dat dit bij de kust van de grote blauwe plas moest zijn ten zuiden van San Francisco.
Samen met Dirk Jan mooie KOA campgrounds uitgezocht en met Google Earth de locatie vooraf maar eens bekeken. De eerste keus was direct raak Santa Cruz North wordt morgen onze bestemming Meteen de plek voor 4 nachten gereserveerd. Want vanuit Santa Cruz kan de kust en San Francisco worden aangedaan. Ook een wit strand (met haaien en zeeolifanten??) op 300 meter van de campground moeten 4 nachten waar kunnen maken.