Zion National Park

Zo dat was uitslapen, pas om 8 uur wakker geworden. Hier in Glendale was het gisteren nog 37 graden. Na een kleine bui koelde het vannacht af tot 14 graden, een prima temperatuur om de slaap diep te houden.
Vandaag zijn we naar Zion National park geweest. Eigenlijk is Zion National park gewoon een canyon, alleen het interessante nu is dat je de canyon niet van de bovenrand bekijkt, maar over de basis van de canyon je ontdekkingen doet. De weg ernaar toe was slechts een half uurtje, zo’n 34 mijl. Een paar kilometer voor het park nog een bijzondere ontmoeting mat nu eens niet achter gaas lopende bisons, maar een kleine kudde van ongeveer 45 beesten geleid door een dikke bul..
In het park aangekomen moest natuurlijk de annual park pass worden getoond. En waarachtig de lady ranger vroeg om een identiteit bewijs om de handtekening te vergelijken. Over de Mount Carmel highway kom je het park op redelijke hoogte binnen7335 voet. Afdalend naar het dal wordt stevig aan de weg gewerkt. De weg is overigens eentje waarover je met een fiat 500 makkelijk kan rijden, maar voor een 3,05 meter brede wagen is het passen en meten. Rotsen rechts en gelle dubbele streep links is de weg die je in beslag mag nemen. Echter op een aantal plaatsen moest toch die dubbele streep worden genomen. Voor sommigen zal het wel de vraag zijn weer rotsen weer rood, geel en witte stenen, wat is er nu anders. Simpel de begroeiing. Deze is voor mij wonderlijk. Stel je voor een gladde rotswand van vele honderden vierkante meters en daar groeit een een volwassen dennenboom op van 20-30 meter hoog. En dan niet één, maar keurig verdeeld over die rotswanden een heel bos. De foto’s zullen dit wel duidelijk maken.
Hetgeen de beheerder van dit park heel goed heeft begrepen is dat veel mensen veel auto’s meenemen en deze natuurlijk in een dal een luchtvervuiling van jewelste geven. Daarom is het grootste deel van het park niet beschikbaar voor rondrijders zoals wij. Geen nood een prachtige parkeerplaats met om de zes minuten een shuttlebus die zowaar op propaan rijd brengt je naar de mooiste plekjes. Vandaar kan je een prachtige wandeltocht van vele uren maken, of zoals wij een korte wandeling en dan ook alle belangrijke zaken zien.
Onze shuttle tocht begon bij het visitors centre en we lieten ons maar direct naar het verste punt brengen. Dit was meteen een toppertje. De Virgin River was vandaag redelijk gevuld na de plensbuien van gisteren. Bij een kleine waterval bleek het water hierdoor van zo’n aangename temperatuur dat zowel Dirk Jan als Elsbeth meteen de schoenen uithadden en de rivier begonnen te verkennen. Al snel zaten Elsbeth en Dirk Jan op een groot rotsblok in de rivier. Een eye opener voor anderen die hun voorbeeld al gauw volgden. Ook Wil werd door Elsbeth verleid om de schoen de schoen te laten en lekker in het nat rond te stappen.
Gedurende de waterpret heb ik nog wat rondgekeken en mijn eerste ratelslang gespot. Onder een dode boom lag meneer of mevrouw netjes te zonnen. Echter op het moment van fotonemen was het geval onder de boom terug getrokken.
De volgende stop zou een speciaal fotogeniek landschap moeten opleveren, maar helaas was dit reeds door andere uitzichten overtroffen. Echter wel erg mooi.
De inwendige mens werd weer rijkelijk bediend in de Zion’s Lodge. Een mooi gelegen restaurant geheel in stijl aangelegd in de canyon. Zion-burger en Salom-burger gaven duidelijk aan dat we in het land rondreden waar het volksvoedsel nummer één de Burger is. Het grote voordeel is wel dat ze dan ook precies weten hoe deze tip top te maken.
Nadat we bekomen waren van deze nieuwe calorie shot brachten we een bezoek aan de huilende rots. In een nagenoeg 1200 voet recht omhoog wijzende rots was door de verschillende steenlagen water gesijpeld (sneeuw en regen) die op een massieve rotslaag uiteindelijk via een brede spleet naar buiten kon komen. Het bijzondere hieraan was dat in het gehele canyon gebied dit maar op een paar plekken voorkomt (in de Alpen is dit wel gemeengoed).
Met de shuttle weer terug naar de RV. We hadden zowaar een beetje haast want Elsbeth moet om half acht paardrijden en voor die tijd moesten nog bootschappen worden gedaan op zo’n 34 mijl afstand. De eerst nabij gelegen plaats waar we de zaken konden kopen voor de komende 3 tot 4 dagen.
Keurig op tijd waren we weer terug op de campground. Zelf zo op tijd dat we eerst de dump van de vuilwatertanks konden doen. Die zaten na 2 dagen al voor 2/3 (=120 gallon is ca.410 liter afwas, douche en toilet water.
Elsbeth tutte zich netjes op voor haar rit door de bergen. Leuk was het voor haar dat ze niet het gemakkelijkste pk-tje te berijden kreeg. Met volle tuigen heeft ze van de rit genoten. In galop is ze een eind de berg opgegaan omdat de knol alleen in galop naar boven wilde gaan.
Wil heeft zich intussen ingelezen op de bezienswaardigheden van de dag van morgen Bryce Canyon. Hiervoor moeten we eerst een 60 mijl naar het noordwesten rijden, maar wat zijn dit nu voor afstanden voor het land van de onbegrensde mogelijkheden.
Zo dadelijk weer een spelletje kaart , misschien wint Elsbeth deze keer wel :).