Van Williams Arizona naar Glendale Utah

Lekker koel was het vannacht. 9 graden buiten en 15 binnen in de RV. Met grote regelmaat kwamen brandweerwagens langs om de grote bosbrand te blussen. Alhoewel op een 10 mijl afstand het bos in brand stond en ’s avonds de wind gunstig was kan bij een draaiende wind het vuur zich met 5 mijl per uur verplaatsen, dus binnen twee uur bij de campground zijn. De hele nacht waren mensen van KOA aan waken. Gelukkig waren er geen problemen met de wind.
Wil was vanmorgen als eerste uit de veren (en bleef ook uit de veren) want het was reeds half acht. Na wassen en ontbijt heeft Dirk Jan de stroom en water losgekoppeld en konden we op weg. Vanavond moeten we in Glendale zijn, zo’n 350 mijl (* 1.609) is 563 km verder.
Voordat we de reis gaan maken gaan we eerst naar een spiksplinternieuw natuurpark Bearizona. Dit park laat een doorsnee zien van wat je aan dieren in het wild kan tegenkomen. Bison, Dall Sheep, Bighorn Sheep, White American Bison, en natuurlijk ook beren en beertjes. Het park is in opbouw dus de rondrit is nog niet te groot en daardoor erg geschikt om als starter van de dag mee te beginnen.
Elsbeth was geheel verknocht aan de leuke speelse jonge beertjes en de jonge Coyotes kwamen direct daarna. Als gelukkige kijker van Discovery channel wist ik dat zodra een bison gaat wapperen met de staart en het gehele lichaam in jouw richting staat en naar je kijkt met de tong enigszins naar buiten je beter kan verdwijnen. Dus voorzichtig gas gegeven. In het spiegeltje was te zien dat de achterbuurman dit niet kende en hij kreeg een schijnaanval te verduren. Je maakt wat mee op zo’n dag.
De reis ging vandaag van Williams Arizona richting Flagstaff via de interstate 40 en vervolgens via Highway 89 via Lake Powell naar Glendale. Ook de KOA campsite ligt aan de KOA.
Na een zeer zonnige start zagen we op de interstate 40 zo’n 20 mijl voor Flagstaff een klein wolkje groter worden. Na 20 minuten was het wolkje een reuze bloemkool geworden. Bij de afslag naar de Highway 89 was een volwassen onweersbui hevig aan het uitregenen op de berghellingen van de vulkaan. Prachtig onweer repeterende flitsen erg mooi (en gevaarlijk). Wij kregen met de zijkant van deze bui te maken. Regendruppels als kopjes water, één druppels en je ruit was volledig nat.
Bergaf richting prairie ging de regen over in prachtig zonnig weer. De bui bleef bij Flagstaff achter. Na de prairie ging het landschap over in nog meer dor en droger stoflandschap. Vulkanische as vormden heuvels en erosie zorgde voor de rest. Zo ongeveer is Navajo Dessert te omschrijven. Echter nog steeds waren op diverse plekken nederzettingen te vinden en op regelmatig afstand een Navajo tradingpost. Bij het bereiken van de andere zijde van de woestijn vormden mooi rood en wit gekleurde bergkammen de afbakening . Om bij Lake Powell te komen moesten we deze bergkam oversteken. Geen probleem voor de weg, in no time was het asfalt van vallei niveau zo’n 1800 meter hoger . Voor mens en auto was dit anders het was een hevige zwoeg voor onze motor om boven te komen zelfs in de laagste giering koste het veel moeite. Op 2/3 van de top was een View Point aangelegd waar Wil wel even wat foto’s wilde nemen. De halve parkeerplaats stond vol met kraampjes van de met handelsgeest bevlogen indiaanse bevolking. Na het nemen van de foto’s melde Wil dat achter ons een enorme onweerswolk aan het ontwikkelen was. Net uitgesproken was het flits en een enorme knal. Inderdaad het was een onweersbui:). Kijkend in mijn spiegel zag ik allemaal persoontjes hevig bezig de koopwaar af te dekken en binnen een minuut was er geen mens meer te zien bij de kraampjes. Allemaal in de auto’s gestapt.
De bergkam af was een makkie, de motor kon even recupereren. In de verte was reeds het blauwe water van Lake Powell te zien. Lake Powell is een kunstmatig meer dat door een kunststukje beton van een paar honderd meter hoog. Prachtig hoe daar de energie wordt opgewekt die straks mijn airco en magnetron laat werken.
Het laatste stuk van de reis ging langs een eerst saai stuk hoogland via een wederom enorme onweersbui met Heel veel regen naar het gebied bij Zion National Park. Door prachtige dalen met groene bossen (inclusief de beroemde adelaar). Na het dorpje Mount Carmel, met snelheid metende Sheriff en het stadje Glendale, met snelheid metende Sheriff kwamen we snel bij het KOA park aan. Een juweeltje. Niks moderne opsmuk, gewoon met spulletje uit de natuur aangelegd. Groene weiden om de campground met daarin vrolijk hinnikende paarden. Het ruikt bij het kantoor wel naar boerderij, maar dat luchtje bevalt ons wel. We blijven hier drie nachten :). Boodschapjes waren in de office ook te doen dus we hoefden er niet meer uit. Elsbeth met een smile van oor tot oor regelde meteen al een horseback riding voor morgenavond. Gezellig met een klein groepje de bergen in voor een rit in de vrije natuur.
Vanavond wordt er pasta gegeten, gekaart en vervolgens lekker geslapen. Morgen is Zion’s National Park aan de beurt om te worden bezocht.