Natural Bridges, National Monument Valley

WOW wat was dit weer een mooie dag. ’s Morgens net wakker geworden voor zonsopgang, rond 6:00 locale tijd. Voor de laatste nacht in Moab (deze hadden we extra bijgeboekt) waren we op een andere plek gezet. Deze was wel wat minder rustig, want vanaf alle kanten was er geloop naar de winkel, het toilet en het zwembad. Voor ons voor een avond geen probleem. Dirk Jan en Elsbeth zijn gisterenavond tot laat weggebleven (jongetjes/meisjes???) om naar de mooie sterrenhemel te kijken. Elsbeth was wel direct wakker, maar Dik Jan had even wat tijd voor zich nodig om mens te worden. Het ontbijt was deze morgen eenvoudig en “ieder voor zich” want we wilden vroeg vertrekken. Dit lukte ook bijna, rond 7:30 waren we los van de infrastructuur en konden we netjes vertrekken. Naar het zuiden gaat de reis deze keer. Vanaf Moab de 191 totaan Blanding. De reis van 70 Mijl gaf een verassing aan wisselende landschappen te zien. Binnen de kortste keren reden we van rots- in wat bij ons een soort heidevelden omgeving genoemd zou worden. Dit landschap veranderde vervolgens in een soort bosomgeving (dorre kleine dennebomen van maximaal 5 meter hoogte). Na een volgende heuveltop werd duidelijk dat we in een wat agrarisch betere omgeving waren aangekomen. Grote landerijen, uitgestrekt grasland en opvallend, grotere en beter verzorgde huizen. Het is zaterdag en men heeft hier dan de gewoonte een farmers markt langs de weg te maken en bij steden in de parken gezamenlijk te gaan picknicken. Erg leuk om dat te zien.
10 Mijl na Blanding gaan we de periferie in richting Hanksville. Deze weg is als toeristisch aangeduid en dat mag ook gezegd worden. 8-10% hellingen, scherpebochten en hier en daar een indianen ruïne die bezichtigd kan worden. Bij een van die plekken hebben we ook halt gehouden. Elsbeth en Wil moesten een sanitaire stop maken en wilde hiervoor het daarvoor bestemde stenen gebouwtje gaan gebruiken. Elsbeth eerst, maar helaas voor Elsbeth, BEZET. Een levensgrote salamander vond het nodig in dat toilet te huizen. Gelukkig heeft ze de foto nog :).
Het eerste doel van de reis is het Natural Bridges National Park (joepie de annual pass is eruit). Door een bos van Pygmee trees (een wat grotere vorm van bonsai boompjes) was een One Way lane aangelegd die langs de drie grote natural bridges liep. Prachtig zoals architect Natuur dit heeft aangelegd. Bij de laatste van de drie bridges was Dirk Jan ons aan het verbazen omdat hij een Trail van 1 mijl naar het natuurverschijnsel wilde lopen (verval zo’n 300 meter). Een prachtige foto leverde deze wandeling van Dirk Jan op. Tijdens die wandeling was hij erg op z’n hoede want er ritselde wat. Het gebied is bekend op het veelvuldig voorkomen van ratelslangen. Goed dat hij oplette, maar het waren alleen maar ChipMunks, een soort grondeekhoorntje.
Vanaf het park was de route uitgezet richting Mexican Hat. Deze route ging eerst 22 mijl via een mooie brede weg door wederom schitterend landschap. We hebben precies 1 tegenligger en 1 oploper kunnen tellen. Na deze 22 mijl stond er een grote waarschuwing. Iets over 12% helling, graffel, narrow road en oversized prohibited. Nu ben ik wel oversized maar ik voelde me niet aangesproken want anders was er een weg terug van minstens 70 mijl. Wil en ik keken elkaar aan en we wisten beiden “we houden van avontuur”. Met de maximaal aangeven snelheid zijn we de weg vervolgd. Binnen twee minuten wisten we “het is avontuur”. Een smalle weg zonder asfalt waarbij deze weg vervaarlijk overhelde naar beneden gaf ons het gevoel iets te doen wat een grote indruk zou achterlaten. Ook het ontbreken van enige vangrail, rotsblokken of zelfs maar paaltjes gaf aan de bijrijderkant een te groot gevoel van vrijheid. Met de moed der wanhoop zijn enige foto’s genomen want het bleek dat we 12 haarspelden later een verval hadden meegemaakt van bijna 1700 meter. Het uitzicht was prachtig, de snelheid was laag, de weg was smal en de tegenliggers erg vriendelijk.
Het dal waar we vanboven af zo’n mooi uitzicht op hadden en dat zo mooi gladgestreken leek was voorzien van bochtige stijgers en dalers, maar ook van zoals Dirk Jan dit aangaf een gevoel van schilderij waarbij de olieverf van de schilder wat was doorgelopen. Ook hier op een aantal plaatsen massief ogende rode rotsen uit het groene landschap optorend.
Het gebied waar we nu binnenrijden was duidelijk Navajo gebied, waar zoals duidelijk werd aangegeven Navajo Law werd gehanteerd. Prachtig dat dit in zo’n land kan. Na enige tijd kwamen we bij Mexican Hat een uitgebreide tradingpost met Indian Art winkels, benzine pompen, supermarktjes en veel stoeltjes langs de weg met mijmerende mannen en vrouwen. Ook de naamverlener van Mexican Hat hebben we kunnen herleiden. Een grote rode hoog oprijzende rots met daarboven op een enorme platte rots balancerende op een klein deel van deze rots.
Na het oversteken van de Juan River, een zeer steile klim kregen we zicht op de wereldberoemde rotsen van Monument Valley. Woorden schieten tekort om deze imposante omgeving te beschrijven (gelukkig we hebben foto’s). Ons einddoel Goulding trading post blijkt op een steenworp afstand te liggen van Monument Valley. Dus eerst maar de naar dit Navajo Park gegaan. Bij de ingang van het park werd direct aangegeven dat de wegen in het park dusdanig slecht zijn dat de RV niet mocht rondrijden door de vlakte. Geen probleem. Eerst maar wat gaan drinken in het restaurant. Volgens goede gewoonte werd we gaan alleen maar wat drinken uitbreid en ook wat eten. Dit konden we doen bij een raam met volledig uitzicht op de vallei. We hebben hier de samenvloeiing van twee culturen op ons bord gekregen. Onvervalst fried Navajo bread met twee quarter pounders. Rijkelijk voorzien van gezonde rauwkost. Heerlijk was dit en een beetje veel.
Na uitgebreid op het terras van het restaurant naar Monument Valley te hebben getuurd en gefotografeerd, is er een bezoek gebracht aan de Indian Art and gift shop. Hier viel meteen de Navajo variant van de vuvuzela op. Deze was wel in staat om diverse tonen op te wekken. Ook de vredespijp en de tomahawk lagen hier keurig op een nieuwe eigenaar te wachten.
Buiten gekomen hebben we ons laten informeren wat een rondrit zou kosten. Ook de Navajo’s zijn handelslui en weten wat ze kunnen doen als ze monopolie positie hebben. Een volwassen gezin zou een week kunnen eten van een rit van 1,5 uur :). Het uitzicht en de prachtige foto’s waren ons al voldoende. Dus op naar de Campsite. Deze blijkt te liggen tussen prachtige rotsen zoals je ze ziet in films met John Wayne. Rood, glad, stijl, hoog oprijzend met hier en daar een kloof.
De plek was weer top, een full hookup. Dus snel de stroom aansluiten het water en de afvoer en aan die airco. Een klein buitje zorgde alleen maar voor wat waterdruppels op een stoffige RV. Apart was wel dat je duidelijk een regenbui zag zoals in Nederland alleen dat de regenstralen nagenoeg niet de grond bereikten. Het water verdampte al voor de grond werk geraakt. Morgen wordt weer een reisdag. Ongeveer 150 mijl reizen naar de South Rim van Grand Canyon National Park. O ja, we moeten nog een plek regelen . Maar overal zijn gelukkig nog plekken beschikbaar.